Hijgend met de handen op mijn knieën, zie ik het schip net vijf meter vanaf de kade wegvaren. Het vuur komt uit mijn oren. Gewoon het schip gemist, gewoon te laat. Niks geen gezellige avond op het cruiseschip schip, maar nu proberen om bij de volgende haven weer op het schip te kunnen komen. Te laat.
Dan ontwaak ik uit mijn droom en word ik wakker in de donkere binnen hut. Je hoort wel wat geluiden van medebewoners of actieve werklieden, maar over het algemeen slaap ik heerlijk. Gelukkig is de nachtmerrie nog niet uitgekomen, maar wie weet, we hebben nog twee dagen.
Vandaag meren we erg laat aan in Marseille. Een plaatse welke we twee jaar geleden ook hebben aangedaan. Het was memorabel. Toen was het een chaos om de haven te kunnen verlaten, maar ook een plek waar we het lekkerste hebben gegeten bij La Folle Epoque. Het eerste hebben we van geleerd en het tweede willen we graag herhalen.
Om stipt 1 uur willen we dus van het schip, maar helaas zijn er meer lieden met deze gedachten. In een lange rij probeert een ieder voor zich snel aan de kade te geraken. De ervaring leert je dat dit niet de laatste rij is van vandaag.
Deze bewering klopt als een bus en voor we het weten hebben we al weer twee rijen achter de rug. De rij bij de free shuttle is vele malen korter dan twee jaar geleden. Het feit dat er maar 1 cruiseschip in de haven ligt, althans actieve vaart, helpt ik dat kader erg mee.
Als we dan toch pas 1,5 uur later in Marseille gedropt worden door de shuttle l, begint de wandel naar ons doel. Ook hier blijkt het internet niet van Nederlandse kwaliteit, afgelopen dagen ook veel issues mee gehad, en soms werkt dat niet mee in het vinden van de correcte weg.
Gelukkig hebben we een navigatie held in ons midden en vinden we binnen de gestelde tijd ons doel, toch nog 30 min lopen. De aanblik van het restaurant maakt ons vreugdevol, maar de verwarring slaat toe bij de aanblik van een nagenoeg leeg terras. Ondanks dat het weerzien met deze verre vriend een goed gevoel geeft, blijkt het tijdslot voor een lekker bite lang verstreken. De dienstdoende ober, die wij niet herkennen, deelt ons mede dat er niet meer gegeten kan worden. Als makke schapen richting de slacht taaien we af. Het enige wat wij wilden doen hier in Marseille, is ons wreed ontnomen. Te laat. Het was dus een voorspellende droom.
Langs de Franse straatkant eten we nog een Amerikaanse snack, kip in een bucket. Paar kleine omwentelingen en een terrasje er na zwaaien we de stad alweer gedag. Tot over 2 jaar? Iets vroeger? Wie zal het zeggen.
Op het schip aangekomen positioneren wij ons langs de aankomst zijde. Om kwart over zes verloopt de deadline en al smachtend hopen wij mijn droom in werkelijkheid te aanschouwen. Maar ondanks een aantal lieden, die de grenzen van het toelaatbare opzoeken, is niemand echt te laat. Au retour Marseille.
De rest van de avond verloopt op de gebruikelijke manier. Fernando zorgt voor de alcoholische versnaperingen, er volgt alvast een voorlopige analyse van de trip en er wordt wat geld gezet op de zwarte en rode kleur.
Morgen meren we aan in Genua. Dit was de vorige keer onze opstapplaats. Erg benieuwd hoe wij deze stad gaan ervaren. Morgen dus de laatste volle dag. Ik ga er zo veel als mogelijk van genieten. Want Fernando blijft op het schip en ik hoop de wachtrijen ook. Gewoon een koffie pakken zonder te wachten, wat kan een mens daar toch gek naar verlangen.