Het komt de beste voor, zeggen ze, maar ik baalde gisteren wel dat ik met een onrustige buik en spierpijn door het hele lijf wakker werd. Ziek ! En dat dan op vakantie. Alle plannen vielen in het water. Geen natuurgebied en geen brouwerij, maar horizontaal op de kamer met zo min mogelijk licht en de oogjes dicht. In de avond ging het gelukkig wel iets beter waardoor ik gelukkig iets kon eten, al was het maar een soepje. Ik moest wel weer op krachten komen, want de plannen voor vandaag logen er niet om.
Vandaag verlaten we ‘Guesthouse Sara & Esi’ in Korçë. Helaas heb ik de kamer meer gezien dan mij lief is, maar het verblijf is van hoge kwaliteit. Je verwacht deze kwaliteit eerder bij een vooraanstaand hotel dan bij een Guesthouse. Een meer dan aanrader ook gezien de perfecte locatie. De focus gaat nu op Gjirokaster. Een plaats met autovrije binnenstad en voornamelijk bij mij bekend om de kleedjes liggen op straat opdracht in, daar is hij weer, ‘Wie is de Mol’. Voordat wij dit stadje aandoen zullen wij eerst nog een water avontuur aangaan. We gaan namelijk raften. Ik heb dan altijd beelden voor me van hele wilde rivieren, waarbij meer mensen in het water belanden dan er in de boot blijven zitten, bij wijze van spreken dan. Echter weet ik ook wel dat wij ongeoefende watersporters nooit voor deze extreme komen te staan.
Op weg naar de afgesproken plek werd ons pad gekruist, eerlijk waar in de bergen midden op de weg, door een “schildpad”. En dan niet eentje met Ninja kleding. Je weet wat het gezegde zegt:” Als een schildpad je pad kruist, gaat alles trager die dag”. Of verzin ik deze nu op basis van de restant van de ervaringen van die dag. We waren erg vroeg vertrokken om op tijd, 12 uur, te kunnen raften. Als volleerde Nederlanders en voorzien van Rally bloed op de bergkammen van Albanië, arriveerden wij 35 minuten voor de afgesproken tijd op de locatie. Een Albanese jonge kerel was op de locatie en zo konden wij ons aanmelden. Terwijl de wijzers dichterbij de twaalf kwamen, was er nog geen beweging op het front om te gaan starten. Via Google Translate, hij kon namelijk wel Engels verstaan maar niet spreken, meldde hij ons dat het 20 min langer kon gaan duren.
Als we dan eindelijk een uur later in de bus zitten en wij verwachtingsvol de afzetplek voor ons raft avontuur proberen te spotten, geef ik de schildpad van vanochtend de schuld. Slome duikelaar. De boot ligt in het water en wij positioneren ons in de boot op de aanwijzingen van de instructeur. We moeten niet vergeten, er zijn drie commando’s; Forward, Stop, Backwards. Dat moet lukken dus gaan met die boot. Overigens zijn wij als gezelschap niet de enige in de boot, maar ook nog twee Italianen. Daarover straks meer.
Als we goed en wel vijf minuten onderweg zijn, blijkt het dat wij nog niet de simpele commando’s goed kunnen opvolgen. We varen met een behoorlijke vaart tegen een rotswand aan. Daarbij worden twee mensen van ons uit de boot gelanceerd, een instructeur en….. Jesper. De schrik zit er even in maar al snel komt de rust terug als Jesper opgevangen wordt door de instructeur. Gelukkig kunnen we ook nog ze zo geliefde badslippers uit het water vissen. Nog even goed om aan te halen, aangezien Karsten erbij was, met zijn gehoorapparaten, hadden we gevraagd of het veilig was. Toen werd ons verteld dat het bijna nooit voorkomt. Gelukkig zijn we dus wel speciaal.
De rest van de tour is prachtig en met de paar versnellingen ook best leuk. Ons gezelschap peddelt enthousiast mee op het aanjagen van de slavendrijver achter op de boot. Van de twee Italianen weigert er één steeds dienst. Hierdoor komen we vaak dwars te liggen. Op zich vond ik dat niet erg want hierdoor zat ik mooi first row met mijn GoPro. Het is met die Italiaan zo erg, het bleek een bekende van de instructeur en hij noemde hem bij zijn naam Damian, dat hij gedegradeerd werd tot bootvulling en naast de instructeur mocht komen zitten. Zijn plek werd ingenomen door de assistent instructeur. Het ging toen een stuk beter. Na het raft avontuur willen wij nog even naar een thermo bath in de buurt. Het is maar een klein stukje rijden. Als wij daar arriveren zet ik de huurbolide op de verst mogelijke plek van de water badjes af, waardoor wij best nog een stuk in de hitte moeten lopen. Dit werd mij niet in dank afgenomen door het gezelschap. Sorry.
Aangekomen zien we een aantal thermo baths waar veel mensen in liggen te dobberen. Er is ook een hoge brug, die erg fotogeniek is. En als er iets fotogeniek is, dan ben ik daar te vinden. Als ik net klaar sta met mijn spiegelreflex om alles even haarfijn vast te leggen, komt er een vrouw naast mij staan. Ik zie dat een man haar solitair op de foto probeert te zetten, dus ga netjes aan de kant en loop de richting van de man op. Dan vraag ik aan hem of hij ook niet op de foto wil en daar wordt natuurlijk bevestigend op geantwoord. Ik neem netjes de foto’s en dan geef ik de telefoon terug.
De man vraagt dan waar ik vandaan kom en wij hebben een vriendelijk praatje. Zij komen uit Oostenrijk en hebben ook een auto gehuurd. Ze vinden net als wij het land ook mooi. Ik vertel van onze tocht en daar wordt waarderend op gereageerd. Zij doen dagtrips vanuit Ksamill. Waar wij over een paar nachten ook zullen aanmeren. We gaan vriendelijk uit elkaar en ik heb nu tijd voor mij fotosessie.
Jesper heeft schijnbaar nog niet genoeg in het water gelegen als hij als enige een bad inspringt. Hij geniet er meer van dan net. We verblijven even daar alvorens wij weer verder on tour gaan naar Gjirokaster. De wegen tussen Përmet en Gjirokaster zijn van goede staat. Zelf zo goed dat plots een brug versperd wordt door een kudde geiten. De herder geeft aan dat we door kunnen rijden. Nee, we wachten wel even zodat wij het op de foto kunnen zetten.
Bij aankomst in Gjirokaster zien we direct waarom het plaatsje bekend staat, vele kuitenbijters. Anders gezegd, steile hellingen. Karsten, die de rolkoffer heeft gepakt uit de auto, vervloekt nu de koffer en de hellingen. Met een link en een rechts komen we aan bij ons nieuwe verblijf. Stone House Obelisk, wederom een familiekamer. Wel iets kleiner als de laatste in Korçë, maar goed ik hoop hier niet al te veel te zijn de komende dagen.
We gaan de Gjirokaster en de omgeving de komende dagen ontdekken. Daarover dus in de komende blogs meer.
Argëtimi me ujë është pjesë e festës